Wirid Hidayat Jati

(WIRID HIDAYAT JATI)
Panengeraning Dina Kiyamat .
Bebukane amratelakake kang dadi
Panengeraning dina Kiyamat, tegesing
Kiyamat, jumeneng, kasebut ing gisor iki.
1. Panengeran Kang Dingin.
Kang dingin, yen wis asring uninga kang ora
katonton, tanda kurang satuan, ing kono
panggonane anyaketi tapa brata anyenyuda
pakareman, anetepana panggalih : trima, rila,,
temen, utama, mungguh utama iku
dumunung ana ing sabar darana.
2. Panengeran Kang Kapindo
Kang kapindo, yen wis asring mireng kang
kapiyarsa, kaya ta, mireng rerasaning jin
setan, sato kewan, tanda kurang setengah
taun, ing kono panggonaning kurmat
sapanunggalane anglakoni panggaweyan
becik, kinantenan angati-ati marang uripe
dewe.
3. Panengeran Kang Kaping Telu.
Kang kaping telu, yen wis salin ing paningale,
kaya ta, ing sasi Muharram, Shafar, andulu
langit katon abang; Mulud, Rabiul Akhir,
srengenge katon ireng; Jumadilawal,
Jumadilakhir, rembulan katon ireng; Rejeb,
Ruwah, banyu katon abang; Pasa Syawal,
wewayangane dewe katon loro; Zulkaedah,
Besar, geni katon ireng; kabeh iku tanda
kurang rong sasi, ing kono panggonaning
wasiyat karo riwayat, tegese amemeling karo
wewarah, kinantenan taberi asesuci.
4. Panengeran Kang Kaping Pat.
Kang kaping pat, yen dariji panungguling asta
dibekuk, kapetelake dalah epek-epeke, dariji
manis kaangkat, yen wis kaangkat anjunjung
dariji manise mau, tanda kurang patang
puluh dina, ing kono panggonaning afiyat,
tegese pangapura. Iya iku anenuwun
pangapura marang Pangerane, saha banjur
angapura marang kang pada kaluputan,
utawa aminta pangapura marang kang pada
rumasa kalarakake atine.
5. Panengeran Kang Kaping Lima.
Kang kaping lima, yen asta kawawas ing
netra loro darijine wis katon kalong, ugel-
ugele wis katon pedot, tanda kurang sasasi,
ing kono panggonaning amatrapake
pikukuhing ngelmu kasampurnan kaya kang
kasebut ing ngisor iki :
a. Iman, tegese angandel, kang diandel
kudrate, tegesing kudrat : kuwasa.
b. Tauhid, tegese muhung sawiji, tegese
pasrah marang iradate, tegesing iradat :
karsa.
c. Makrifat, tegese waskita, kang diwaskitani
ngelmune iya iku anguningani dununging
Dzat, sifat, asma, afngal, tegesing Dzat :
kanta, sifat : rupa, asma : aran, afngal :
pakreti.
d. Islam, tegese slamet, kang slamet iku
chayate, tegesing khayat : urip, dumunung
ana ing sifat jalal, jamal, kahar, kamal,
tegesing jalal : agung, kang agung iku Dzate,
dening anglimputi ing alam kabeh, tegesing
jamal : elok, kang elok iku sifate, dening
dudu lanang dudu wadon, dudu wandu, sarta
ora arah ora enggon, tanpa warna tanpa rupa,
tegesing kahar : wisesa, kang wisesa iku
asmane, dening ora nama sapa-sapa,
tesegesing kamal : sampurna, kang
sampurna iku afngale, dening bisa gumelar
pada sanalika pakretine, saka kawasa tanpa
sangsaya.
Mungguh dununge mangkene, iman
dumunung ana ing eneng, tauhid, dumunung
ana ing ening, makrifat dumunung ana ing
awas, islam dumunung ana ing eling.
6. Panengeran kang Kaping Nem.
Kang kaping nem, yen wis asring katonton
warnane dewe, tanda kurang satengah sasi,
ing kono panggonaning Pamuja, aneges
karsane Kang Kawasa, patrape ing saben
apangkat arep sare, Pamujane kasebut ing
ngisor iki :
“Ana pujaningsun sawiji, Dzat iya
Dzatingsun, sifate iya sifatingsun, asmane
iya asmaningsun, afngale iya afngalingsun,
Ingsun puja ing patemon tunggal
sakahananingsun, samprna kalawan
kudratingsun”.
Ing nalika iku ciniptaa kang pinuja tunggal,
kaya ta Bapa, Biyung, Kaki, Nini, Garwa,
Putra, Wayah, sapadane kang dadi pelenging
cipta bisaan anunggal ing jaman
kalanggengan.
7. Panengeran Kang Kaping Pitu.
Kang kaping pitu, yen wis rumasa
larakasandang, tegese ora arep apa-apa,
tanda kurang pendak dina, ing kono
panggonaning tobat, patrape manawa lagi
wungu sare, kasebut ing ngisor iki :
“Ingsun analangsa maring Dzatingsun dewe,
regeting jisimingsun, gorohing atiningsun,
serenge ing napsuningsun, laline ing
uripingsun salawas-lawase, ing mangko
Ingsun ruwat sampurna ing sadosaningsun
kabeh kalawan kudratingsun”.
8. Panengeran Kang Kaping wolu.
Kang kaping wolu, yen wis karasa gerah
uyang saranduning sarira ing jaba jero kabeh,
terkadang asring andadekana wetuning
sesuker tinja taun, kara tinja kalong, utawa
cacing kalung karo cacing tembaga, ing
wekasan pucuking parji karasa anyep,
andadekake teranging nutfah, iku tanda wis
parek ing dina Kiyamat, amung kurang ing
saantara dina, ing kono waktuning Dajal
laknat katon arep agawe arubiru, marang
kahanan kita, iya iku pangonaning katekan
rancana saka sadulur papat, kalima pancer
dumunung ana ing badan kita dewe,
panangkise anapekena rahsaning jati wisesa,
tegese angenirake angen-angen, banjur
karuwata kaya ing ngisor iki :
“Ingsun angruwat kadangingsun papat kalima
pancer kang dumunung ana ing badaningsun
dewe. Mar marti Kakang Kawah Adi Ari-ari
Getih Puser, sakehing kadangingsun kang ora
katon, lan kang ora karawatan, utawa
kadangingsun kang metu saka marga hina
lan ora metu saka ing marga hina, sarta
kadangingsun kang metu bareng sadina
kabeh pada sampurna nirmala waluya ing
kahanan jati, dening kudratingsun”.
Nuli asaksiya kalayan Dzat kita dewe, kaya
asahid marang wahananing sanak kita, iya
iku kahananing dumadi kang gumelar ing
alam dunya, wis kasebut ing ngarep ana
wekasaning wewejangan.
9. Panengeran Kang Kaping Sanga Utawa
kang Wekasan.
Kang kaping sanga, yen ketek ana ugel-
uegeling asta wis ora ana, andadekake
oncate pramananing kanaka, sarta
pramananing tingal wis sepen, andadekake
rupeking pandulu rengating alis, utawa
garebeging talingan wis meneng, andadekake
pengeng sanalika, ing wekasan garing-gingen
kang sarira banjur kambu gandaning sawa,
iku tanda wis muncad ing dina Kiyamat,
jumeneng kalayan pribadine, ing kono
panggonaning anucekake sakehing anasir,
tegesing anasir : bangsa, iya iku bangsaning
khak kang dumunung ana ing Dzat, sifat,
asma, afngal, kaya ta : anasir badan asal
saka ing bumi , geni, angin, banyu, iku
kaciptaa suci mulya mulih marang asale,
saampurnaa anunggal kalayan anasiring roh,
kang sumende ana kahananing wujud,
ngelmu, nur, suhud; Tegese wujud : wahana,
iya iku getih, amarga getih iku dadi
kanyatahaning roh, Tegese ngelmu : paningal,
iya iku paningaling netra balaka, amarga
paningal iku dadi pamawasing roh, Tegese
nur : cahya, iya iku cahya kang anglimputi
ing sarira, amarga cahya iku dadi
pratandaning roh, Tegese suhud : saksi, iya
iku napas, amarga napas iku dadi saksining
roh.
Dene enggone anucekake kasebut ing
sajroning cipta mengkene :
“Ingsun anucekake sakalaliring anairingsun
kang abangsa jasmani, suci mulya sampurna
anunggal kalawan sakaliring anasiringsun
kang abangsa rochani, nirmala waluya ing
kahanan jati dening kudratingsun”.
Yen wis mangkono, nuli Nur Muhammad
tumimbul, gumilang-gilang ana ing ana ing
wadana, tanda bakal binuka kijabing
Pangeran, meh katone sakehing cahya, ing
kono panggonaning ngawinake badan karo
nyawa, kasebut ing sajroning cipta
mangkene :
“Allah kang kinawin, winalenan dening Rasul,
pangulune Muhammad, saksine malaekat
papat, iya iku Ingsun kang angawin
badaningsun, winalenan dening
Rahsaningsun, kaunggahake dening
cahyaningsun, sinaksenan dening
malaekatingsun papat, Jabrail, iya iku
pangucapingsun, Mikali, pangambuningsun,
Israfil, paningalingsun, Ijraril,
pamiyarsaningsun, srikawine sampurna saka
ing kudratingsun”.
Nuli anyiptaa sangkan paraning Tanazultarki,
kasebut ing ngisor iki :
“Ingsun mancad saka alam Insan Kamil,
tumeka maring alam Ajsam, nuli tumeka
maring alam Misal, nuli tumeka maring alam
Arwah, nuli tumeka maring alam Wachidiyat,
nuli tumeka maring alam Wahdat, nuli
tumeka maring alam Achadiyat, nuli tumeka
maring alam Insan Kamil maneh, sampurna
padang terawangan saka ing kudratingsun”.
☞http://jiwondeso.blogspot.com☜
Nuli anyiptaa ing pambirat asaling cahya
sawiji-wiji kasampurnakake saka kudrat kita,
supaya aja nganti kalimputan dening cahya
kang andadekake durgamaning sangkan
paran, mangkana pambirate ing sajroning
cipta :
“Cahya ireng kadadeyaning napsu Luwamah
sumurup maring cahya abang, cahya abang
kadadeyaning napsu Amarah sumurup
maring cahya kang kuning, cahya kuning
kadadeyaning napsu Sufiyah sumurup maring
cahya kang putih, cahya putih kadadeyaning
napsu Mutmainah sumurup maring cahya
kang amancawarna, cahya kang
amancawarnakadadeyaning pramana
sumurup maring Dzating cahyaningsun
awening mancur mancarong gumilang tanpa
wewanyangan, byar sampurna padang
terawangan, ora ana katon apa-apa, kabeh-
kabeh pada kalimputan dening Dzatingsun
saka ing kudratingsun”.
Ing nalika iku upama ana karasa apa-apa ing
badane, angusapa puser kaping telu (3),
upama angrasa liwung kaya mendem,
angusapa dada kaping telu (3), upama
angrasa arip arep sare, angusapa batuk
kaping telu (3), upama angrasa arep lali,
angusapa embun-embun kaping telu (3),
banjur tata-tata dandan kaya ing ngisor iki
ptrape :
Wiwit asidakep suku tunggal anutupi
babahan nawa sanga, dirijining asta pada
antuk ing selaning dariji kaya angapu-
rancang, jempol diadu pada jempol,
banjur tumumpang ing dada, dibener
sesipatane lawan tengahing dada,
salonjoring sikil awit jempol sikil
katemokake pada jempol sikil dipapak,
polok ketemokake pada polok digatuk,
dengkul katemokake pada dengkul
dirapet, palanangan sapalandungane
sinipat karo jempol sikil aja nganti
katindihan.
Nuli amawas pucuking grana, disipat ing
dada tumeka ing puser, ing palanangan,
ing jempol sikil, banjur angeningake
cipta.
Nuli angeremake netra kang alon,
angingkemake lambe kang adamis, untu
gatuka pada untu kang rata, ilat katekuk
manduwur kapadalake ing cetak, banjur
pasrah analangsa ing Dzate dewe.
Nuli amegeng napas ing sanalika banjur
anyipta matrapake panjenenganing Dzat,
wiwit angumpulake kawula gusti
mangkene :
“Ingsun Dzating Gusti Kang Asifat Esa,
anglimputi ing kawulaningsun tunggal dadi
sakahanan, sampurna saka ing
kudratingsun”. Ing kono pamegenging napas
tinurunake metu ing grana kang alon aja
nganti kasusu.
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta maha sucekake ing
Dzat kita kaya mangkene :
“Ingsun Dzat Kang Maha Suci Kang Asifat
Langgeng, kang amurba amisesa kang
kawasa, kang sampurna nirmala waluya ing
jisimingsun kalawan kudratingsu”. Ing kono
pamegengeng napas katurunake metu ing
grana maneh, kang alon aja nganti kasusu.
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta angrakit karatoning
Dzat kita kang amaha mulya kaya
mangkene :
“Ingsun Dzat Kang Maha Luhur Kang
Jumeneng Ratu Agung, kang amurba
amisesa kang kawasa andadekake ing
karatoningsun kang agung kang maha mulya,
Ingsun wengku sampurna sakapraboningsun,
jangkep saisen-isening karatoningsun, pepak
sabalaningsun kabeh ora ana kang
kekurangan, byar gumelar dadi
saciptaningsun, ana sasedyaningsun, teka
sakarsa-karsaningsun kabeh, saka ing
kudratingsun”. Ing kono pamegeng napas
tinurunake metu ing grana maneh, kang alon
aja kasusu.
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta angracut ing jisim
kita kaya mangkene :
“Jisimingsun kang kari ana ing alam dunya,
yen wis ana jaman karamat kang amaha
mulya, wulu kulit daging getih balung
sungsum sapanunggalane kabeh, asale saka
ing cahya muliha maring cahya, sampurna
bali Ingsun maneh, saka ing kudratingsun”.
Ing kono pamegeng napas tinurunake metu
ing grana maneh, kang alon aja kasusu.
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta anarik marang para
akrab sapanduwur sapangisor kang wis pada
ngajal, kasampurnakake kaya mangkene :
“Jaganingsun sapanduwur sapangisor kabeh,
kang pada mulih ing jaman karamating
alame dewe-dewe pada suci mulya
samprnaa kaya Ingsun saka ing
kudratingsun”. Ing kono pamegeng napas
tinurunake metu ing grana maneh, kang alon
aja kasusu.
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta angukud gumelaring
alam dunya kasampurnakake kabeh kaya
mangkene :
“Ingsun andadekake alam dunya saisen-isene
kabeh iki, yen wis tutug ing wewangene,
Ingsun kukud mulih mulya samprna dadi
sawiji kalawan kahananingsun maneh saka
ing kudratingsun”. Ing kono pamegeng napas
tinurunake metu ing grana maneh, kang alon
aja kasusu. ☞http://www.jiwondeso.blogspot.com☜
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta ambabar marang
tedak turune kang pada kari kaya mangkene :
“Tusasingsun kang maksih pada kari ana ing
alam dunya kabeh, pada nemuwa suka
bungah sugih singgih aja ana kang
kekurangan, rahayu salameta sapanduwure
sapangisore saka ing kudratingsun”. Ing kono
pamegeng napas tinurunake metu ing grana
maneh, kang alon aja kasusu.
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta amasang pangasihan
marang para tumitah kabeh kaya mangkene :
“Sakehing titahingsun kabeh, kang pada
andulu kang pada karungu pada asih welasa
marang Ingsun saka ing kudratingsun”. Ing
kono pamegeng napas tinurunake metu ing
grana maneh, kang alon aja kasusu.
Yen wis sareh, amegeng napas maneh ing
sanalika banjur anyipta amasang kamayan
marang para mahkluk kang pada angarubiru,
utawa ora angendahake marang jisim kita
kaya mangkene :
“Sakehing mahklukingsun kabeh, kang ora
angendahake maringsun, pada kaprabawa ing
kamayan dening kudratingsun”. Ing kono
pamegeng napas tinurunake metu ing grana
maneh, kang alon aja kasusu.
Dene enggone amatrapake panjenenganing
Dzat kabeh mau yen karingkes dadi sawiji
ana pratingkahe, wiwit pamegenging napas
amung sapisan bae, ing sanalika amatrapake
kaya mangkene :
“Sakaliring cahya kabeh pada kalimputan
dening Dzatingsun, iya Ingsun Dzating Gusti
Kang Asifat Esa, iya Ingsun Dzat Kang Maha
Suci asifat Langgeng, iya Ingsun Dzat Kang
Maha Luhur Kang Jumeneng Ratu agung,
kang amurba amisesa kang kawasa angracud
jisimingsun, anarik jaganingsun, angukud
jagadingsun, amababar turasingsun, amasang
pangasihan marang titahingsun, amasang
kamayan marang mahklukingsun kabeh
sampurna saka ing kudratingsun”. Banjur
kaciptaa ing sasurasane, sarta pamegenging
napas tinurunake metu ing grana kang alon
aja nganti kasusu.
Mungguh cancude ing sajroning amegeng
napas mau uger enget ing cipta bae, patrape
kabeh iku iya wis kacakup, sabab yen
sajroning jaman karamatullah ing tembe
waktuning makam ijabah, tegese panggonan
katarima, apa saciptane dadi, amarga
sirnaning mudah kari wajah, mudah iku
Dzating kawula, wajah iku Dzating Gusti
Kang Asifat Langgeng.
Yen wis mankono, maras kita tumangkep ing
ati, andadekake seseke ing napas, ing kono
banjur anarika napas saka kiwa mubeng
anengen, saka tengen mubeng ngiwa,
kakumpulake dadi sawiji ana ing lintang
johar akhir, iya iku puser, katarik manduwur
bener kang sareh, leren tinata ana ing
maligening Bait al Muharram, iya iku dada,
banjur anyipta cancuding amatrapake
panjenenganing, dienget aja nganti tumpang
suh kumpuling napas, tanapas, anpas, nupus,
napas iku tetalining jisim, dumunung ana ing
ati suweda, tegese woting ati, wahanane dadi
angin kang metu saka badan wae, tanapas,
iku tetalining ati, dumunung ana ing puser,
wahanane dadi angin kang manjing marang
badan bae, anpas iku tetalining roh,
dumunung ana ing jejantung, wahanane angin
kang tetep ana ing jero bae, nupus iku
tetalining rahsa, dumunung ana ing puat
kang aputih, iya iku ana ing woding
jejantung, wahanane dadi angin kang metu
angiwa anengen saka badan, pakartine
anglimputi sakaliring jasmani rochani.
Yen wus kumpul dadi sawiji, napas, tanapas,
anpas, nupus, mau banjur katarik manduwur
kang alon, leren tinata ana ing maligening
Bait al Makmur iya iku ing sirah, ing kaciptaa
licin dadi nukat gaib, tegese saliring jasmani
kaciptaa luluh dadi banyu, nuli kaciptaa luyut
dadi nyawa, nuli kaciptaa lenyep dadi rahsa,
nuli kaciptaa layat dadi cahya gumilang
tanpa wewayangan ing kahanan kita kang
sajati.
Yen wis mangkono, erah kita parad banjur
karasa walikaten salir anggaotaning sarira
kabeh andadekake : netra bawur, talingan
pengleh, grana mingkup, lidah mangkeret, ing
wekasan cahya surem, swara sirna, ora bisa
aingali, miyarsa, angganda, amirasa, amung
kari cipta bae, amarga wis kinukud tataning
sarengat, tarekat, hakekat, makrifat : *
Sarengat iku lakuning badan, dununge ing
lesan, * Tarekat lakuning ati, dununge ing
grana, * Hakekat lakuning nyawa, dununge
ing talingan, * Makrifat lakuning rahsa,
dununge ing netra, mula sejatining sarengat
iku lesan, tarekat : grana, hakekat : talingan,
makrifat netra, kaupamakake bawure kaca
wirangi, utawa esating banyu zamzam, nuli
pamiyarsaning talingan, kaupamakake
rentahing godong sajaratilmuntaha, utawa
kangsrahing hajar al aswad, nuli
panggandaning grana, kaupamakake guguring
wukir ikrap, utawa rubuhing ardi tursina, nuli
pamirasaning lesan, kaupamakake bubrahing
wot siratalmustakim, utawa rusaking
ka’batullah, ing kono banjur karasa nikmat
saliring anggaotaning sarira kabeh, angluwihi
nikmating sanggama ing nalika metokake
rahsa, amarga awit binuka kijabing
Pangeran, waktuning sirnaning warana banjur
katoning jaman karamatullah, tegese jaman
kamulyaning Allah, pangrasane ing dalem
adam kukumi tekane sakehing cahya kang
pada anglimputi ing Dzating karaton, ing
nalika iku amung amustiya pepuntoning
tekad kang santosa, kaya ngibarating aksara
Alif kang ajabar jer apes, unine : A, I, U,
tegese : Aku Iki Urip, banjuranyipta brangta
ing Dzat, supaya aja kengetan marang kang
keri kabeh.